300 km met 250 km parels van het leven.

Ben vroeg opgestaan.

Samen met Tyson langs de vissers gelopen.

Tyson vind verse vis lekker en mocht ruiken aan de bak

Geen ontbijt, wel koffie en om 08.30 uur vertrekken we richting Gluckstadt voor de pont. Ik zet de trouwmuziek weer op en de oortjes in. Tyson ligt heerlijk te slapen en de Fenix zoemt en Feiko kijkt me aan.

Hij zei altijd luister eens goed naar deze nummers en de afgelopen week heb ik dat veel gedaan. 

Ineens besef ik dat alle nummers die hij uitgezocht heeft over liefde gaan op een positieve manier. Hoeveel er van de vrouw gehouden wordt. Letterlijk soms dat de liefde te groot voor het hart is. Voor hij stierf zei hij weer dat ik echt niet besefte hoeveel hij van mij hield. De tranen hebben ruim gevloeid over mijn gezicht en kon het niet meer stoppen. Als het te erg werdt was erTyson zijn hoofd op mijn schoot hij hield me goed in de gaten. Bij de pont aangekomen hadden we 1,5  meter file en dat werdt wachten, optrekken en stilstaan. De Fenix houd zich goed en Tyson ook. Ik blijf luisteren naar de muziek, ben rustig maar huil door. De man op de boot kijkt me raar aan maar Tyson neemt zijn aandacht en ik betaal. Muziek is uit en voel me verbonden met Feiko zo tussen al die vrachtwagens. Jezus wat mis ik hem😢 soms komt weer het besef dat hij er echt niet meer is en ik dus ook nooit meer zo geliefd zal worden als hij deed. Wat ben ik stom geweest om dit niet eerder te beseffen, niet zo bewust. Ik hoop dat ik snel naar hem toe mag als ik hier klaar ben voor Timo. Ik houd van mijn kind meer dan hij denkt maar ik kan niet bij hem komen op de manier zoals ik zou willen.

We gaan weer rijden. De tranen houden niet op en ik laat het maar gebeuren. Het voelt veilig dus zal wel goed komen. Ik ga weer naar de camperplaats van mijn alles eerste nacht. Eindelijk internet😍 Het is niet de laatste nacht want van Eric heb ik een adres in Kreuzmoor gekregen voor een mooie plek om mijn reis af te sluiten. Het is 100 km hier vandaan. 

Daarna nog 183 km voor ik thuis ben.

Vanavond eet ik Feiko zijn laatste avondmaal, witte bonen in tomatensauce met gehakt en turksbrood. Morgen pannenkoeken, Feiko zijn lievelingseten. 

Ben moe emotioneel en verlang om weer thuis te komen waar alles weer normaal is, alleen zal dat niet gaan😢